Het is een fijne groep. Onderweg hadden we vaak serieuze gesprekken, empathie voor elkaar. Maar het tempo was voor mij te hoog geworden. Na een uurtje was ik vaak uitgeput. Ik had echter geen zin om weer afscheid te nemen van een leuke groep.

Eind juni hoorde ik dat de groep waarschijnlijk  binnenkort zou stoppen. Pfff. Ik  voelde opluchting. Vervolgens liep ik met mijn zus een keer 10 km en met een wandelmaatje 9 km, zonder uitgeput te zijn. 

Toen besloot ik om toch te stoppen. Het tempo lag die dag gelukkig iets lager. Het was een mooie gelegenheid om te trakteren en gedag te zeggen. 

De leider vroeg zich af of hij het wandeltempo niet omlaag had moeten bijstellen. “Nee jo, je laat vanwege 1 iemand toch niet de hele groep langzamer lopen!”

Bij nader inzien gaf hij me wel gelijk. Ik ga door met lopen, maar wel in een rustiger tempo, en met zo nodig wat vaker rust!