Vrijdag 5 september

 

Goed geslapen, direct de wasmachine aangezet en een uurtje later de was opgehangen. Mijn vakantiekoffer uitpakken zou ik later wel doen, besloot ik. Ik haalde boodschappen met mijn boodschappenkar. Om negen uur ging ik naar de apotheek om de bestelde ooggel op te halen. Die zou tot vanavond 20 uur klaarliggen in de automaat.

Ik koos de weg dwars door het park. Maar helaas. Ik struikelde over een richel en viel plat voorover op de grond. Vooral mijn rechterhand deed heel veel pijn. In de verte kwam iemand aan. Ik bleef liggen. 

“Helpen? 112 bellen?”

Dat leek me niet nodig. Ik kwam een beetje overeind en ging zitten.

Ik depte wat bloed van mijn gezicht.

Maar toen werd ik dizzy, wilde weer liggen.

112

Een andere voorbijganger ging achter me zitten.
“Leun maar”, zei hij.

De 1e helper ging 112 bellen. Er zou politie komen voor de locatie. Die konden ze aan de ambulance doorgeven. Het park heeft namelijk geen straatnamen.

Intussen wilde ik echt liggen. Ik kreeg een jas onder mijn hoofd. Ik droomde, kwam weer bij. Van 112 moest ik in stabiele zijligging. Goed hoor. Als ik maar mocht liggen.

De politie kwam, vroeg naar de legitimatie, die ik niet bij me had. Sirenes. De ambulance arriveerde.

Er volgde een kruisverhoor i.v.m. geboortedatum, medicatie enz. en waar is je legitimatie. “Thuis. Ga maar halen” antwoordde ik. Wat een zeurpieten. Ik heb het ding meestal wel bij me, maar nu niet. Stom, maar niks aan te doen.

Na het kruisverhoor moest ik zitten. Dat lukte. Nu staan. Goed. Niet aan me trekken s.v.p. Ik ging op de knieën. Au. Staan. Nu had ik wel een beetje hulp nodig.

Het lopen ging. Ik had wel zere knieën. Die bleken later blauw en geschaafd.

In de ambulance raakte ik weer weg. Er werd een ECG (hartfilmpje) gemaakt. Ze zagen het kettinkje. “Goed. We zullen je niet reanimeren”.

De bloeddruk was eerst laag, toen ‘weg’ (niet te meten), de broeder gooide mijn benen omhoog, hield ze hoog. De bloeddruk was er weer. Braaf.

 "De hartslag is erg laag", hoorde ik hem zeggen. 36… 42…

“dat zal allemaal wel door de pijn komen”, dacht ik.

De ambulancebroeder  wilde me eerst bij de huisarts afzetten, maar vanwege het steeds ‘wegzakken’ brachten ze me toch maar rechtstreeks  naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis. Prettig.

“Kun je zelf overschuiven?”

De brancard waar ik heen moest stond rechts van mij, en mijn rechterhand deed heel veel pijn. Dus daar had ik geen zin in.

“Liever even staan en overstappen”, antwoordde ik.

Gelukkig mocht dat en het lukte. Een jonge arts onderzocht me. Knieën geschaafd. Handen en rechter elleboog pijnlijk, blauw en dik. Er werden foto’s aangevraagd. Ik kreeg (zonder dat ik ergens om vroeg) paracetamol, dronk al het water op, daarna nog diclofenac, ook een pijnstiller. Weer dronk ik al het water op. Want wie weet wanneer ik weer wat krijg. Ze hadden al gezegd dat ik nuchter moest blijven… Voor het geval dat er geopereerd moest worden.

Ik moest nodig naar het toilet, voor een grote boodschap. Na enige aarzeling van de verpleegkundige mocht ik met haar naar het toilet lopen in plaats van op de postoel. Gelukkig, dat ging goed.

 Ik was aan de beurt voor de röntgenfoto’s. Weer lopen. Wat was het daar koud! Na de foto’s kwam de arts weer voelen, de foto was namelijk wat vaag. Na overleg met haar collega was toch de conclusie, dat in de rechterhand twee middenhandsbeentjes gebroken waren.  In de linker hand en rechter elleboog zagen ze gelukkig geen breukjes.

Ik kreeg gips om mijn rechterhand tot aan de elleboog. De duim en wijsvinger mochten buiten het gips blijven. Dat beek later een groot gemak!

Vervolgens mocht ik naar huis. Maar ging toch nog even naar het toilet. Nu mocht ik alleen.

“Wordt u gehaald?”

“Nee hoor, niet nodig”

“Neemt u de bus?”

“Ik ga lopen, ik woon vlak bij”.

Ik mocht zowaar gaan 😀

 

Thuis

De buurvrouw smeerde een boterham voor me en deed er kaas op, bleef nog even kletsen. Haar echtgenoot had mijn medicatie uit de automaat van de apotheek gehaald. Later bracht mijn andere buurman een warme maaltijd.

De vriendin waar ik heen zou gaan en die ik op de Eerste hulp afbelde regelde reiki van het hulpteam.

Thuiszorg zou maandag een indicatie doen en vanaf dinsdag helpen met wassen of douchen en aankleden.

Vriendin Marijke beloofde me morgen te helpen met douchen en aankleden.

Machteld kwam, luisteren en wat redderen, o.a. de laatste dingen uit mijn vakantiekoffer opruimen. En een hoektafeltje verplaatsen, want dinsdag krijg ik zonwering, en moet er ruimte zijn bij de vensterbank.  

Rond half negen ’s avonds ging ik naar boven. Het lukte zowaar om een pyjamabroek aan te trekken. Daarna kreeg ik ook mijn T-shirt uit. En een glad pyjamajasje aan. Fijn!

Daarna even uitrusten; om kwart voor tien deed ik het licht uit. Ik kon zowaar op mijn zij draaien. 

 

Zaterdag 6 september

 

Redelijk geslapen,  ca 4 uur volgens mijn horloge. Dat was al veel beter dan toen ik mijn arm brak! Ik kreeg de pot met zemelen en muesli open door ze tussen de knieën te klemmen. Marijke hielp douchen en deed de afwas. Super.

"Morgen kom ik weer", beloofde ze. "Heb je dan tijd om een was op te hangen?" dat had ze. Mooi, zondag  kan ik dus de lakens van mijn bed halen en wassen.

Overdag weinig gedaan, wat appjes beantwoorden en telefoontjes plegen. Even langs de vrijwilligersmarkt vlakbij gelopen. Een paar keer wat gedoezeld op de bank

Tv gekeken. Weekdoos met medicijnen gevuld. (Marijke had mijn schoenendoos met pillen beneden gezet).  De buurman bracht lunch en avondeten en bood aan meer te doen. Hij opende twee medicijnpotjes die ik niet open kreeg. Goud waard!.

 Zondag 7 sept

Marijke kwam weer. Terwijl zij de was ophing en schone lakens op mijn bed legde, lukte het mij mezelf te wassen en aan te kleden. Hoera.

Bea haalde me op met de auto, samen reden we naar vriendin Jos. Bijgekletst en een eindje gelopen, daarna maaltijdsoep bij Jos. Heerlijk! Bea bracht me weer thuis. Ik lijk de koningin wel 😀

 

(lees kolom hiernaast verder)