Soms ben ik het zat. Onbegrip.  Het leven is voor mij gewoon niet echt leuk. Gelukkig zijn er heel veel fijne dingen, kijk maar bij mijn lijstjes met Kwaliteitsmomenten. Ik krijg vaak waardering voor hoe ik ben, voor wat ik doe, bij Scouters, bij Biodanza, in gesprekken met anderen.

Maar soms komen toch de tranen.

Ik ben dankbaar voor wat ik allemaal nog kan. Maar ik mis Dries, en Parki zal voor meer problemen gaan zorgen. 

Maar ja, tranen horen er ook bij. Tenslotte zorgt Parkinson voor chronische rouw, je moet steeds weer inleveren. Het gemis van Dries is natuurlijk ook rouw….

En toch, heus…. Naar omstandigheden gaat het allemaal  wel 😀