Half mei kregen we te horen dat hij ernstig ziek was. Maar er was een behandelplan. Dus was er ook hoop.

Na bestralingen en chemo volgde een controle scan.

En het doodvonnis: de tumor was gegroeid!

“U heeft nog vier maanden te leven” schatte de arts.

“Ik hoop op een hartstilstand” zei mijn jongste broer.

Zijn wens ging in vervulling.

Vol verdriet namen we begin oktober afscheid. Maar we waren ook dankbaar dat hem een langer lijden bespaard bleef. 

Hij was de eerste uit ons gezin van vijf die uit dit leven vertrok en voor altijd op reis ging.

Op de laatste kaart aan hem schreef ik

Denk veel aan je! Weet je nog, dat je gips moest drogen? We sliepen op het balkon. En jij vroeg om een waterpistooltje voor het geval je me niet wakker kreeg, als je hulp nodig had. Lachen!

Hoe oud was je toen? 7?

Dat weet ik niet meer, maar de herinnering aan de gebeurtenis doet me nog altijd grinniken!