Op dinsdag 7 nov werd ik wakker met wat spierpijn. Raar. Nou ja, “misschien bij de yoga gisteren iets geks gedaan”, dacht ik.

Toch maar naar de Vitality, (gymnastiek buiten), geleid door een vrijwilligster, die altijd heel goede oefeningen op het programma zet. Ik meldde haar dat ik voorzichtig mee zou doen, in verband met de spierpijn. Na de les leek de spierpijn weg. Ik was dus blij dat ik gegaan was! Ondanks de regenbui aan het eind van de les.

Maar ‘s middags deed mijn rechter bovenbeen zó veel pijn, dat ik nauwelijks kon lopen. Woensdag ochtend  was dat nog steeds zo. Ik belde de fysio. Er was zowaar dezelfde ochtend nog plaats, bij een mij onbekende therapeut. Ik ging er met de fiets heen (meestal ga ik lopend). Dat ging gelukkig pijnloos. Na vele vragen en wat pijnlijk drukken en knijpen, was zijn conclusie: overbelaste spier. “Omdat de spieren in je rechterbeen stijver zijn door de Parkinson, zijn ze sneller overbelast”.  Ik kreeg oefeningen mee. En een folder over het  Parkinson boxen, waar hij vorige maand mee was gestart.

“Wandelweekend over twee dagen? Van mij mag je gaan, hoor!”

Donderdag deed mijn been ook nog flink pijn. Ik meldde me dus toch maar af bij de wandelmaatjes, waarmee ik een paar dagen zou gaan lopen. We zouden logeren in Wijk aan Zee, in Natuurvriendenhuis de Banjaert. (https://banjaert.nivon.nl/) Toen een jaar geleden mijn knie overbelast was, moest ik anderhalve week rust houden. En nu gewoon gaan lopen? Dat leek me niet verstandig. Het logies zelf annuleerde ik pas vrijdag ochtend. Waarschijnlijk hoopte ik toch stiekem op een wonder, waardoor ik toch mee zou kunnen lopen.

Ik baalde ontzettend.  Hoe vaak gaat Parki me dit nog aan doen? Moet ik me gaan afmelden als wandelbegeleider? Wat zou ik Parki graag vermoorden! Als ik dat toch eens kon! Dan kwam ik in aanmerking voor de Nobelprijs. Het enige dat ik wel kan doen is proberen Parki tegen te werken  Ik had voor mijn doen weinig gelopen afgelopen week. En in Zwitserland ging het lopen zo goed!

Kou als oorzaak?