Half september 2018 werd ik op een nacht huilend wakker. Ik stond op en schreef mijn ontslag brief (nou ja, ontslag mail). En verstuurde hem meteen. De laatste weken dacht ik steeds vaker aan stoppen. De ‘routes’ startten sinds kort om zeven uur in plaats van om half acht. Geen ramp, ik kan makkelijk vroeg op staan. Maar mijn eerste client stond pas om kwart over zeven paraat. Het duurde een paar dagen, voor ik bij haar om zeven uur terecht kon. Ik begon de route toen dus met een achterstand, in plaats van met een kwartiertje voorsprong. Dat kwartiertje gunde ik mezelf al dertig jaar, het was een kwestie van afspreken met de cliënten, die graag vroeg klaar wilden zijn.

Mijn leidinggevende wilde mijn ontslag eerst niet accepteren. Ik meld je wel ziek, vond ze. Maar ik hield voet bij stuk. Liever ontslag dan een burn-out. Een paar dagen later had ik vakantie. Na die vakantie besloot ik toch maar om tot eind december te blijven, in plaats van tot eind november.  Vlak voor de kerst stoppen met werken voelde wel erg oncollegiaal. Dat mensen met de ziekte van Parkinson niet (meer) tegen stress kunnen, is bekend… alleen wist ik niet dat ik ook Parkinson had. De laatste werkdag op 28 december ging vergezeld van eeen bos bloemen, maar ook met een hoge omzet aan zakdoekjes.

Tot half maart 2019 kreeg ik nog vakantiedagen en overuren uitbetaald. Daarna kreeg ik elke maand een inkomen via mijn (zelf gespaarde) levensloop regeling. Die regeling bestaat niet meer, maar ik heb er tot aan mijn pensioen in april 2021 maandelijks geld van gekregen. Ideaal.