Het had me altijd al veel moeite gekost, om alleen te gaan lopen of fietsen. Waarom eigenlijk? Juist nu Parki in mijn leven gekomen is, moet ik toch echt regelmatig bewegen. Al heb ik ook hierbij de neiging te overdrijven en moet mijn deskundige fysio me af en toe afremmen. Ik dacht er over na. Als ik met iemand een afspraak heb, om te lopen of te fietsen, ga ik. Weer of geen weer!

Als ik een wandelroute of fietsroute wil verkennen, ga ik ook, desnoods alleen. Dan heb ik immers een plan, een doel.

Conclusie: als ik een ‘lege’ dag zie aankomen moet ik vooraf een plan maken, dus bedenken waar ik heen wil lopen of fietsen. Eventueel alvast  een route klaarleggen. En dan met mezelf afspreken dat ik die route ga lopen of fietsen.

Op die manier heb ik mezelf vrij vaak ‘de deur uit geschopt’. Het grappige is dat het later makkelijker ging, ook met een minder duidelijke afspraak met mezelf of als een afspraak op de valreep werd afgezegd, door ziekte of zo… lukte het mij om de deur uit te gaan. Fijn. Want met bewegen kun je Parki toch enigszins tegenwerken.

Misschien is dit ook wel een ‘Ommetje’ 😊. 

Ommetjes door het Parkinsonbrein 

Januari 2023: Ommetjes door het Parkinsonbrein