Intussen ging zijn lichamelijke conditie hollend achteruit, zijn vergeetachtigheid nam toe, hij wist bij vlagen niet meer hoe hij iemand met onze vaste telefoon moest bellen. En als de telefoon ging, wist hij niet altijd meer hoe hij deze moest ‘opnemen’. (En dat in de tijd dat artsen graag een ‘telefonisch consult’ afspraken, vanwege de covid pandemie…)

Dries vond nu de tijd gekomen om te gaan stoppen met eten en drinken. Dit onderwerp had hij al vele malen met de huisarts besproken en gelukkig was het goed in het dossier genoteerd, want de vorige huisartsen waren vertrokken, de praktijk was overgenomen door de dochter van de (vorige) eigenaar.

De afspraak met de huisarts kon pas na een week, want zij was met vakantie. We wilden nu echt geen vervanger meer.

 “Dan wacht ik wel een week, vond Dries. Op 7 maart spraken we met de arts, het hooglaag bed (een ziekenhuisbed) en de postoel werden besteld. De volgende dag kwam ze op huisbezoek samen met de palliatief verpleegkundige. 

“Wanneer wilt u beginnen?” was hun vraag

Morgen is het woensdag, dan komen mijn dochter en kleindochter op bezoek, dus donderdag. Nee, donderdag 11 maart is onze trouwdag. Dan begin ik vrijdag. 

En zo geschiedde…