04. vrijwilligerswerk
Naast het betaalde werk heb ik altijd allerlei vrijwilligerswerk gedaan. In dit hoofdstuk beperk ik me tot hetgeen gepubliceerd is in het personeelsblad. Namelijk
Terre des Hommes en
Vrijwilliger zijn bij Eva.
Terre des Hommes (Beeldverhaal oktober 2000)
Beeldverhaal was een rubriek in het personeelsblad waarin lezers iets vertellen, bij een foto. Meestal ging het over bijvoorbeeld hobby of vakantie.
Deze foto illustreert mijn hobby. Op het stoepbord staat 'verkoop en inbreng van tweedehands goederen'. Het staat voor de winkel van de hulporganisatie Terre des Hommes waar ik samen met nog 30 vrijwilligers goederen verkoop die door anderen zijn afgedankt. Het is fantastisch om te zien hoe blij klanten vaak zijn met hun aankoop. Soms is her ook ontroerend als we spullen binnen krijgen, bijvoorbeeld “Mijn moeder is overleden, hebben jullie hier wat aan?” of: “Ik heb dit al zo lang bewaard. Ik kan het niet weggooien. Maar als jullie het kunnen verkopen, heb ik daar vrede mee.”
Een keer kwam er een man met een vuilniszak vol kinderkleding binnen. Hij zette de zak neer en rende meteen weer de winkel uit. Toen ik het ging uitpakken voelde ik me beroerd: de kleertjes waren gloednieuw, nooit gedragen. Zou het kind voor wie ze bestemd waren overleden zijn?
Onderaan her stoepbord staat: “De opbrengst is bestemd voor kinderen in de derde wereld.” Ja, daar doen we het voor. Het geld dat in de winkel verdiend wordt, gaat naar een project dat door het hoofdkantoor in Den Haag is goedgekeurd.
Het uithangbord (boven in beeld) vertelt dit ook: “Terre des Hommes laat ze weer kind zijn”. Terre des Hommes komt op voor de rechten van het kind. Zo is onder meer actie gevoerd tegen de kinderprostitutie, tegen kinderarbeid (heel jonge
kinderen die vuil en ongezond werk doen) en tegen het gebruik van kind soldaatjes door legers. Terre des Hommes vangt de slachtoffertjes op, geeft begeleiding in verband met de opgelopen trauma's en laat ze een vak leren. Kortom: structurele hulp.
Op de foto slaat ook de vlag van Terre des Hommes. De vrolijke kleuren geven natuurlijk de kleuren van Terre des Hommes weer maar ook het plezier waarmee ik de werkzaamheden voor deze stichting uitvoer. Soms komen er collega’s binnen, uit één van de vele wijken waar ik in Leiden gewerkt heb. Helaas, ik herken ze niet altijd. Dus mensen: als ik jullie niet herken, ben ik niet kwaad, alleen maar vreselijk slecht in het onthouden van gezichten!
Ben je nieuwsgierig geworden? De winkel is te vinden op Burgsteeg 10 in Leiden, naast de wereldwinkel en vlakbij de bibliotheek. Openingstijden: dinsdag tot en met vrijdag 13.30 – 17 uur en zaterdag 10 -17 uur.
Tot ziens, Ria Snoek, wijkverpleegkundige Thuiszorg Leiden
2018: Na een aantal jaren ben ik gestopt met dit vrijwilligerswerk, omdat ik niet meer altijd op tijd in de winkel kon zijn. Wie weet ga ik binnenkort weer solliciteren.
Als Vrijwilliger ben je onbetaalbaar! (november 2008)
Geschreven door Sandra Poel [Nee! De hele tekst hierna is van jou! zei Sandra]
Ria Snoek is vrijwilligster bij Bureau informele Zorg (dat heet nu Eva, en zetelt in het hoofdkantoor van Activite). Ze is bereid geweest om mee te werken aan de interne PR campagne om meer mensen en collega's enthousiast te maken voor het vrijwilligerswerk bij Bureau Informele Zorg.
Het werk houdt in dat je wordt ingezet bij mensen in alle leeftijdsgroepen, met een beperking, ziekte,
ontwikkelingsachterstand of aandoening. Deze mensen zijn op zoek naar sociaal contact, iemand om activiteiten mee te ondernemen, een hobby uit te voeren of gewoon een kopje koffie mee te drinken. Vaak wordt in deze contacten ook de mantelzorger ontlast, zodat deze meer tijd voor zichzelf heeft. Er wordt gekeken naar wensen, interesses en mogelijkheden van de vrijwilliger in de koppeling met de hulpvrager.
Ik houd van fietsen en wandelen - en met zijn tweeën is leuker dan alleen. Ik deed hiervoor ook al vrijwilligerswerk, maar ben daar toen mee gestopt omdat het te veel uren per week vroeg.
Ongeveer twee jaar geleden stuurde ik een tekst naar ons personeelsblad over een leuke fietstocht met onderaan een
oproepje voor fietsmaatjes. Dat oproepje werd niet geplaatst. Ik kreeg wel de tip om me als vrijwilliger aan te melden. Maar ik dacht dat daar alleen vragen waren voor koffie drinken en gezelschap houden, zodat de mantelzorger ontlast werd. En dat het altijd één keer per week moest. Toch stuurde ik een mailtje. Bleek er al een jaar iemand op de wachtlijst te staan, voor juist iets actief voor eens in de drie á vier weken! En bovendien iemand van mijn eigen leeftijd. Ik was dus al bijna aan iemand gekoppeld, terwijl ik nog met de coördinator moest kennismaken. Lida heeft zich aangemeld bij Bureau Informele Zorg voor een vrijwilliger toen ze verhuisde naar Leiden. Ze heeft een beperking, waardoor ze moeite heeft met contact leggen en zelf iets ondernemen.
Ik ga een keer per maand hij haar langs. We gaan fietsen of wandelen en uiteraard kletsen we ook veel. Lida had, toen ik begon bij haar, geen zorg van (toen nog) Thuiszorg Groot Rijnland. Dat vond ik wel fijn. Dan kreeg ik geen probleem met een 'dubbele pet' of zo. Bij het kennismakingsbezoek echter bleek haar partner ziek te zijn, en vroeg ze of ik niet ook even verzorging kon regelen voor hem. Dat deed ik - natuurlijk bij Thuiszorg Groot Rijnland – en toen had ik toch een dubbele pet. Daar voelde ik me wat ongemakkelijk bij - maar daar ben ik uitstekend bij geholpen door mijn coördinator! En inmiddels is haar partner weer opgeknapt en de verzorging is er weer uit.
Sinds enige tijd is het werkrooster van Lida gewijzigd, waardoor we nu op zaterdag afspreken. Voor mij eigenlijk de dag voor wassen en huishouden (of weekenddienst). Nu is het uitstapje met Lida voor mij puur extra - heerlijk naar buiten op een dag die er normaal gesproken niet voor is.
De wachtlijst bij Bureau Informele zorg is lang. Maar niet iedereen vraagt een vrijwilliger voor elke week. Er is een ruime keus aan de ‘soort’ hulpvrager. De meesten van ons werken in de zorg omdat het leuk is anderen te helpen, en dat hoeft toch niet altijd betaald te worden?
(Anno 2018 zie ik Lida nog steeds, we gaan nu meestal wandelen. Haar partner is een paar jaar geleden overleden. Ze gaf me toestemming om dit verhaal op te nemen in mijn ‘herinneringen’ en op internet te plaatsen.)
