Rouw
Zoals ik al eerder schreef kreeg ik de diagnose twee maanden voor het overlijden van mijn echtgenoot. Ik probeerde alleen verder te gaan en kwam om in de regelklussen die na een overlijden gedaan moeten worden. Eind september 2022 waren de belangrijkste zaken die met het overlijden van Dries te maken hadden klaar.
Gelukkig kon ik daar de tijd voor nemen, want stress moet je vermijden, altijd, maar zeker als je met Parki te dealen hebt. Aan nadenken over wat de diagnose voor me betekende was ik nog nauwelijks toegekomen.
En toen las ik een bericht over een lezing van Manu Keirse, met als onderwerp verlies en verdriet. In dat zelfde bericht werd een retraite dag over verlies en rouw aangekondigd, twee weken na die lezing. Allebei vlakbij, in Leiderdorp. Ik schreef me in voor beide. Het waren zinvolle bijeenkomsten. Tijdens de lezing werden verschillende stappen besproken, die je kunt doorlopen, als je te maken hebt met verlies.
Tijdens de retraite dag stond ik stil bij het overlijden van Dries, bij de komst van Parki (verlies van gezondheid) en net in die periode had ik ook last van mijn knie. Zou dat weer goed komen? Die zorg kon ik tijdens de retraite dag ook benoemen. Die dag (eind november) had niet beter gepland kunnen zijn!
Half december begon ik aan dit dagboek. Om dingen voor mezelf op een rijtje te zetten. “Misschien wil je ook wel dingen van je afschrijven”, zei een vriendin. Daar kon ze wel eens gelijk in hebben!
Pas in augustus 2023 ging ik voor het eerst naar het nabestaanden café in Leiden.